Twee weken na de “explosie” kon ik eindelijk weer genieten van een wandeling. Iedere dag zet ik minimaal 10.000 stappen, en Catoo loopt altijd met me mee. Tijdens deze wandelingen komen zoveel herinneringen omhoog, van mijn jeugd tot nu, in de omgeving waar ik ben opgegroeid. Fijne momenten, kleine gebeurtenissen, alles geeft me energie.

​

Ik voelde dat ik deze ervaringen op papier wilde zetten. Na vijf weken had ik 70.000 woorden geschreven. Het voelde alsof de puzzelstukjes van mezelf langzaam weer op hun plek vielen. Ik ontdekte dingen over mijn gedrag van vroeger en nu, verhalen die ik nooit eerder had gedeeld, emoties die ik eindelijk kon uitspreken. Het was moeilijk, maar ook helend. Door zelfreflectie probeer ik te begrijpen waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt, en ik besef dat ik een goed mens ben en er mag zijn, ondanks de pijn en alles wat ik kwijt ben geraakt. De natuur helpt me in dit proces; ze heelt en geeft me kracht. Er is altijd een lichtje in de tunnel, een sprankje hoop. Die hoop wil ik graag delen met anderen.

 

Nadat mijn verhaal klaar was, onderzocht ik hoe een boek professioneel vormgegeven moet worden. Het moest een dankwoord, een nawoord en een achterflaptekst bevatten, en zelfs een cover mocht niet ontbreken. Ik printte het hele manuscript uit en dit was versie één. Naast het persoonlijke proces van schrijven ben ik begonnen met professionele hulp: een redacteur beoordeelt mijn hoofdstukken en van een vormgever wacht ik nog op een offerte voor een betere cover.

 

De volgende stap is het bedenken van een marketingplan. Ik heb opleidingen op het gebied van gezondheid en psychologie, zorgcentra, GGZ-instellingen en bibliotheken benaderd. Ook lokale media en branchegerichte tijdschriften zijn geïnformeerd. Mijn doel is mijn verhaal te delen, anderen te helpen en het taboe op depressies en traumatische ervaringen te doorbreken.

​

Daarom schrijf ik dit boek. Om te laten zien dat, hoe pijnlijk alles ook is, er altijd een weg is naar veerkracht en herstel. Uiteindelijk hoop ik ook lezingen te geven, om persoonlijk te inspireren, te troosten en aan te moedigen. Met dit verhaal wil ik laten zien dat je er mag zijn en dat herstel mogelijk is, ook na het diepst van een crisis.